— Wiem. Mówił mi o tym. — Zatem posłuchaj, belle-mère. Poznałam go kiedyś, więc musisz bardzo uważać na to, co mówisz. — Być może nie wywarłaś na nim zbyt silnego wrażenia. Jak dotąd nie wspominał o tobie, za to dużo mówił o twoim ojcu. Najwyraźniej mieli wspólne zainteresowania. — Oczywiście — powiedziała Tempera, prawie zniecierpliwiona. — Czyżbyś nie wiedziała, belle-mère, że hrabia Vincenzo Caravargio posiada jedną z najsłynniejszych w całych Włoszech kolekcję rzeźb? Willa Caravargia pod Rzymem jest bardzo znana, prawie tak dobrze jak willa Borghese. Papa często o niej opowiadał. — Nie interesuje mnie, co on posiada, i jeśli spróbujesz opisywać mi te wszystkie posągi, zacznę krzyczeć! — powiedziała lady Rothley. — Obchodzi mnie tylko hrabia. Gdybyś wiedziała, jak wspaniałe rzeczy potrafi mówić tym swoim niskim, latyńskim głosem! — Belle-mère, posłuchaj mnie — błagała Tempera. — Jeszcze jako mała dziewczynka słyszałam, jak papa o nim 100 opowiadał. Wiem, że ożenił się w bardzo młodym wieku i był w tym związku bardzo nieszczęśliwy. Od dziesięciu. może piętnastu lat jest wdowcem i, jestem o tym przekonana, wcale nie ma zamiaru znów się żenić. — Owszem, nie mówi o małżeństwie, lecz o miłości!— powiedziała lady Rothley. — Belle-mère, jak możesz tego słuchać? Wiesz równie dobrze jak ja, że dzięki twej urodzie setki mężczyzn mówią ci o miłości. Ale my musimy znaleźć dla ciebie męża! — Wiem — zgodziła się lady Alaine. — Masz zupełną rację, Tempero, lecz mężowie zwykle nie mówią tych fascynujących rzeczy, które z taką elokwencją powtarza hrabia. Tempera niemal załamała ręce z rozpaczy. — I co mam ci teraz powiedzieć? — spytała. — Wiesz przecież, po co tu przyjechałyśmy. Wiesz, że książę się tobą interesuje. Inaczej by cię tu nie zaprosił. Tymczasem ty spędzasz czas nie z nim, lecz z tym Włochem, który nie ma w planach zakupu ślubnej obrączki, jestem pewna. Lady Rothley przestała studiować odbicie swej twarzy w lustrze i odwróciła się do pasierbicy. — Jesteś taka słodka i wrażliwa, Tempero — powiedziała. — Ale jednocześnie usiłujesz zepsuć mi świetną zabawę! Mówiła jak małe dziecko, które właśnie usłyszało, że nie dostanie drugiego kawałka tortu. Tempera jednak nie miała powodu do radości. Powiedziała tonem prawie rozpaczliwym: — Chcę, abyś była szczęśliwa, belle-mère, abyś mogła oddawać się wszelkim rozrywkom świata. Ale wiesz, że nas na to nie stać. Zapomniałaś już, że po powrocie do domu zastaniemy tam niezliczone rachunki do zapłacenia: podatki, 101 pensja dla Agnes, podatek gruntowy, och — i tysiące